சாகரன் என்கிற கல்யாணின் மறைவு....

11ம் தேதி மதியம் 1:15க்கு மதிய உணவிற்காக வீட்டிற்கு வந்தபொழுது, மாடிப்படியில் என்னுடன் நின்று உரையாடிய சாகரன் என்கிற கல்யாண், மாலை 4 மணிக்கு இல்லை. கல்யாண், சாகரனாய் அவதாரம் எடுப்பதற்கு முன்பே எனக்கு அறிமுகமானவர். என் இளைய சகோதரன் வயதானாலும், எனக்கு ஒரு குரு போன்றவர். என்னை இந்த வலையுலகுக்கு அறிமுகப்படுத்தியவர்.

சென்ற வியாழனன்று (8ம் தேதி) இருவரும் தேன்கூட்டின் அடுத்த நிலை பற்றி உரையாடிக்கொண்டிருந்தோம். அப்போது "சுடர் தொடர் விளையாட்டு" பற்றி என்னுடைய கருத்துக்ளையும் கூறினேன். சுடரை ஏற்றி வைத்து அதன் ஜோதியில் ஐக்கியமானாரே. ஐயகோ! இதைவிட காலத்தின் கொடுமை வேறு எதுவும் இருக்க முடியுமோ?

கடந்த 8 வருடங்களாக அவரின் ஒவ்வொரு வளர்ச்சியையும் அருகிலிருந்து பார்த்து வந்தவன் இன்று அவரின் பூத உடலை பார்க்கும் நிலையையும் அடைந்தேனே.

சாகரத்தில் என்றேனும் அலைகள் ஓயுமோ? ஆயினும் இன்று சாகரம் அடங்கிப் போனதே.

நான் வலை பதிய ஆரம்பித்த புதிதில், என் வலைப்பதிவு ஒன்று தினமலரில் பிரசுரிக்கப்பட்டதும் உடனே தொலைபேசியில் எனக்கு வாழ்த்துக்கூறி என்னை ஊக்கப்படுத்தியவர். அதேபோல் நான் எழுதிய ஒரு கட்டுரைத் தொடரை இனையப்பத்திரிக்கைகளுக்கு அவரே அனுப்பி அது "பூங்கா"வில் பிரசுரிக்கப்பட்டவுடன் எனக்கு முதன் முதலில் தெரிவித்து வாழ்த்து சொன்னவரும் அவர்தான். இன்று அவரின் மறைவுக்கே இரங்கல் தெரிவிக்கும் நிலையை என்ன சொல்ல?

அவர் முதன்முதலில் ரியாதிற்கு வந்தபோது விமானநிலையம் சென்று அழைத்து வந்த நானே இன்று அவரை இக்கோலத்தில் வழியனுப்பும் துர்பாக்கியசாலியானேனே.

அவரின் துணைவியாரையும் அவர்களின் அன்பு குழந்தையின் பிஞ்சு முகத்தையும் பார்க்கும் போது "காலா! உனை நான் சிறு புல்லெனெ மதிக்கிறேன்: என்றன் காலருகே வாடா! சற்றே உனை மிதிக்கிறேன்" - பாரதியின் அதே ஆத்திரம் எனக்கும் வருகிறது. எது என்ன ஒரு வயதா கொண்டு செல்ல? சாதிப்பவர்களை சோதிக்கும் இது என்ன சாத்திரம்?

சகோதரனாக, நண்பணாக, ஆசானாக என்னை ஆக்கிரமித்த ஒரு மனிதர் அவர். அவர் இன்று இல்லை என்பதை என்னால் கற்பனை செய்து கூட பார்க்க முடியவில்லை. அந்த மாடிப்படி தினமும் 4 தடவையாவது அவரை எனக்கு நினவு படுத்தும்.